امروزه شبکه های لجستیک با بخش­های مختلف خدماتی (نظیر سلامت، فرهنگ، موارد خوراکی و …) همزیستی مجزایی دارند، به عنوان مثال یک کامیون یخچال­دار حمل کالاهای علوم زیستی معمولاً برای حمل و نقل سبزیجات به اشتراک گذاشته نمی شود، اگر چه هر دو نیاز به خدمات «زنجیره سرد» دارند. با این حال به دلیل الزامات زمان و هزینه، ایده پرداختن به موضوع همکاری بین بخشی در حال رشد است و به احتمال زیاد در آینده نزدیک منتج به امکانپذیری­های جدیدی برای شبکه­های اشتراکی می شود. ضمن آنکه استفاده از شبکه­های غیر لجستیکی (حمل و نقل عمومی و …) برای اهداف لجستیکی نیز امکانپذیر بوده و می تواند محل مطالعه باشد.

استفاده چند منظوره از شبکه­های لجستیکی استاندارد می تواند برای کالاهایی که دارای شرایط ویژه حمل و نقل و انبارداری هستند (نظیر کنترل دما و امنیت بالا) به کار برده شود. در آینده، ارائه دهندگان شبکه­های استاندارد توانمندی­های خود برای خدمات پردازش و حمل و نقل اقلام حساس به دما را توسعه خواهند داد. این توانمندی­ها بی شک می تواند بازآفرینی شده و با ارائه راه حل­های نوآورانه بسته­بندی اقلام سرد، نمونه هایی از اشتراک­های چندگانه را به وجود آورد.

از سوی دیگر موضوع ایجاد یکپارچگی زیرساخت­های عمومی نظیر پارکینگ ماشین­ها یا سامانه های مترو برای اهداف لجستیکی، می تواند هدف کاربرد منعطف ظرفیت­های موجود را برای انطباق سریع با الزامات و تقاضاهای جدید به وجود آورد. به عنوان مثال، ارائه دهندگان خدمات لجستیک می توانند انبارهای موقت پاپ آپ در فضاهای عمومی یا حتی خصوصی راه اندازی نمایند تا اوج تقاضاهای فصلی را مدیریت نموده و تاخیرهای زمانی را کاهش دهند. در سال های اخیر پیشرفت قابل ملاحظه­ای در رویه های جمع آوری و تحویل بهینه کالاها در مناطق شهری در حال شکل گیری است که از طریق استفاده از قفل­های چند منظوره، خودروهای شخصی و حتی تاکسی­هایی فضای داخلی آن برای حمل حالا بهینه سازی شده، ممکن شده است.   

آنچه مسلم است محدودیت منابع جهان و مساله صرفه جویی در هزینه ها، با کارایی بهتر منابع و بکارگیری ظرفیت­های مشترک ارتباط مستقیم دارد. در صنعت لجستیک و پست، بهینه سازی ظرفیت حمل در شبکه­های کامیونی که قابلیت­های آن­ها ارتقاء یافته باشد (نظیر ایجاد زیرساختی برای کنترل دما، افزایش توانمندی های پردازش حجم مختلف محمولات در زمان های اوج کاری از طریق زیرساخت­های چندکاره را محقق می سازد و باید منتظر انعطاف پذیری بیشتر در کانال­های لجستیک و توزیع باشیم.  

در گام­های اولیه، حجم پایین برای محمولات خاص و کالاهای خطرناک، سرمایه گذاری ­های لازم برای ارتقای توانمندی کامیون­ها و سایر وسایل حمل و نقل را توجیه نمی کند. از سویی قوانین و مقررات مختلف و حتی متضادی در زمان بندی و روش های نگهداری و حمل و نقل اقلام خاص وجود دارد که طبعاً رسیدن به یک شبکه یکپارچه را با چالش مواجه می نماید.

بر این اساس به نظر می رسد راهکار مناسب تحقق همکاری مشترک و سازگاری رقبای صنعت است که بتوانند ظرفیت­های خود را برای ایجاد این شبکه یکپارچه به اشتراک بگذارند.

نمونه های مختلفی از حرکت به سمت ایجاد شبکه های یکپارچه و همپوشانی منابع صنعت لجستیک و پست در کشورهای مختلف جهان ایجاد شده و در حال بهره برداری است. به عنوان مثال پست آلمان نخستین فراهم کننده حمل بسته و مسافر برای مشتریان B2B و B2C با عنوان اتوبوس پستی (Post Bus) ایجاد کرده است. این زیرساخت امکان توزیع در روز قبول را برای بسته­های فوری بین دو شهر برلین و هامبورگ ایجاد کرده است.